Herkansing

Beste Ronald,

 

Je neemt  nu afscheid van het ROC. Op weg naar nieuwe belevenissen, naar volgende knooppunten, om je weg te vervolgen.

Ik denk terug aan de eerste keer dat je vertrok. Toen was er een verzoek om iets voor je te schrijven. Het is er destijds niet van gekomen. Maar je bent teruggekomen bij het  ROC, om me een herkansing te bieden...

Ik herinner me dat ik je leerde kennen op Meer en Vaart, in een lokaal waar je bezig was met het plaatsen van computers. Vriendelijk en behulpzaam legde je van alles uit. Nooit op een manier van "dat zou je toch moeten weten", maar altijd helder en duidelijk, en "Als je nog vragen hebt, hoor ik het wel van je.."

Maar dit is niet wat ik eigenlijk wilde schrijven…

 

Verder denk ik aan de etentjes, die Claartje altijd trouw organiseert. Als ik kom, ben je er al, bezig met je nieuwste gadget.  Enthousiast vertel je hoe veel genoegen je eraan beleeft.  Zoals de laatste keer,  over het waarom van je snor. Het gesprek gaat voort, alsof er niet een tussenpoos van een jaar is geweest.  
Maar dit is niet wat ik eigenlijk wilde schrijven…

Hetgeen ik me vooral bijstaat is, dat ik je ontmoette in de Sara Burgerhart. Ik was helemaal opgelucht dat de les aan een moeilijke groep was afgelopen; tót ik bedacht dat ik ze de volgende week weer zou hebben. Ik luchtte mijn hart tegen jou, vol schaamte. Je reageerde niet met tips, hoe ik het beter moest aanpakken; gelukkig niet. Nee, je vertelde dat je dit ook wel eens had met een bepaalde groep, en dat het altijd erg vervelend was. Jouw reactie was een grote stimulans en bemoediging, en daar, daar ben ik je nog altijd dankbaar voor!
Dit is wat ik je wilde schrijven.

Hartelijk bedankt en veel goeds!

Niko Wijnbeek